Gdy po traktacie Wersalskim, wiele połączeń kolejowych okazało się zbędnymi, w przypadku ważniejszych stref wymagających regularnej komunikacji, cześć linii skorygowano przystosowując je do dalszej eksploatacji w obrębie nowopowstałych aktualnych wówczas wschodnich granic terytorialnych Niemiec.
Przykładem może być przywrócenie regularnego połączenia kolejowego pomiędzy Świebodzinem a Międzyrzeczem.
W związku, z powyższym wybudowano nowy w kształcie łuku o długości 1.3 kilometra odcinek toru stanowiącego alternatywne względem utraconego, powstałego z chwilą wybudowania całej linii w 1885 roku, pierwotnego połączenia kolejowego Zbąszyń – Międzyrzecz.
Odnoga powstała na wysokości małego budynku z czerwonej cegły położonego 8.3 kilometra od Szczańca oraz 5.5 od Zbąszynia.
Odległość do granicy państwa wynosiła 4. kilometry.
Z chwilą rozpoczęcia prac związanych z nowopowstającym Zbąszynkiem, na zachód tuż przy wspomnianym miejscu, pomiędzy równej wtenczas klasy drogami prowadzącymi z Dąbrówki do Chlastawy oraz Kosieczyna, utworzono mały peron, który pełnił funkcję przystanku osobowego „Kosieczyn” umożliwiając pierwszym mieszkańcom nowopowstającego osiedla kolejowego, jakim był Zbąszynek dojazd do miasta powiatowego Międzyrzecz.
Poza peronem pasażerskim we wspomnianym miejscu, tuż przy ceglastym małym budynku, utworzono również ważną wtedy część towarową.
Ponieważ wspomniany odcinek głównego toru, powstałego jeszcze w 1870 roku, do lat dwudziestych był jeszcze szlakiem jednotorowym, budynek z czerwonej cegły spełniał tuż po oddaniu magistralnej drogi kolejowej rolę posterunku, „odstępowego”.
Pierwotna jego rola, aż do chwili położenia drugiego toru, polegała na obsłudze oddalonej około 2 kilometrów w kierunku zachodnim mijanki - peronu, dzięki której na długim w ówczesnych czasach odcinku, bo aż 13.7 kilometra mogły się wyminąć dwa jadące z przeciwka pociągi, stwarzając możliwość większej ich przepustowości.
Z chwilą położenia drugiego toru, rola wspominanego obiektu ograniczyła się jedynie do obsługi przejazdu na drodze Dąbrówka – Kosieczyn , przeciętej później Zbąszynkiem na której później asfalt .
Warto dodać, że droga łącząca Dąbrówkę z Kosieczynem, odpowiadała wtedy klasie tej z Dąbrówki do Chlastawy.
Z chwilą utworzenia połączenia Szczaniec ( Świebodzin ) z Międzyrzecz, mały ceglasty domek w dalszym ciągu okazał się niezbędnym rozpoczynając służbę jako posterunek odgałęźny, jak również do obsługi innych nowobudowanych rozjazdów tymczasowo powstałej stacji.
Dalsze udoskonalenia wspomnianego obiektu oraz zagospodarowywanie przynależnego do niego gruntu miało dalą kontynuację, ponieważ materiały budowlane konieczne przy powstawaniu nowego dworca granicznego wymagały miejsca umożliwiającego ich rozładunek.
Taką rolę zaczął spełniać Kosieczyn, którego funkcja wbrew pozorom okazała się bardzo ważną.
Powstała tam rampa wyładunkowa oraz tor bocznicowy służący do odstawiania wagonów ładownych.
Na początku część pociągów kończyło oraz rozpoczynało tutaj bieg, łącznie z tym, że jeden tu „nocował”.
Później miał tu miejsce uporządkowany regularny ruch pasażerski, gdzie relacja pociągów odbywała się pomiędzy Gorzowem a Świebodzinem.
Z chwilą otwarcia stacji, jeździły tu 3 pary pociągów na dobę , to jest 3 w relacji Świebodzin – Gorzów oraz 1 para Świebodzin - Kosieczyn .
W miarę doskonalenia rozkładu jazdy ich ilość zwiększono do 4 w relacji Świebodzin - Gorzów i z powrotem.
Odległość, pomiędzy Świebodzinem a Gorzowem wynosiła 90.9 kilometra, a czas jej przejazdu stanowił równe 4 godziny.
Przejechanie 19.2 kilometrowego odcinka toru pomiędzy Kosieczynem a Świebodzinem wymagało 33 minut.
Odległość pomiędzy Kosiecynem a Gorzowem odpowiadała 71.7 kilometrom i pokonywano ją przez 3 godziny i 16 minut.
Z chwilą wybudowania Zbąszynka a wraz z nim części osobowej, pociągi zaczęły wjeżdżać bezpośrednio na nowo oddany dworzec osobowy, co wiązało się z oddaniem do użytku toru o długości 3200 metrów łączącego pierwotnie wybudowaną linię Międzyrzecką z nowo uruchomionym dworcem granicznym .
Stację Kosieczyn zamknięto, pozbawiając leżące obok niej tory jakiegokolwiek znaczenia kolejowego.
Warto dodać, że połączenie z Międzyrzeczem miało trzy warianty.
Począwszy od bezpośredniego ze Zbąszynia, później poprzez Kosieczyn kończąc na aktualnym do Zbąszynka.
Długość toru pomiędzy Zbąszyniem a Międzyrzeczem odpowiadała 31.9 kilometrom, natomiast ze Świebodzina przez Kosieczyn dokładnie 43.1.
W chwili obecnej długość linii ze Zbąszynka do Międzzyrzecza równa się 30.00 kilometrom.
Ponieważ nowopowstały tor do Zbąszynka przeciął w poprzek istniejący już niepotrzebny stary nasyp Berliński, komunikacja wschód - zachód odbywała się docelowo przez Zbąszynek, a zbędna tymczasowa stacja Kosieczyn, nie spełniała już żadnej roli, tory w jej obrębie całkowicie zdemontowano, natomiast mały budynek z czerwonej cegły
zaadoptowano na mieszkania, nie zakładając że pozostanie on jedynym trwałym symbolem opisywanej wyżej „białej plamy”.
Ponieważ opisywana stacja istniała jedynie przez 7 lat, jej ważna rola jej istnienia, z uwagi na skoncentrowaniu uwagi na powstającym, Zbaszynku oraz wojny, została pominięta we wszelkich opracowaniach, natomiast przez byłych mieszkańców Zbąszynka zapomniana.