Jednotorowa linia kolejowa łącząca Toporów z Międzyrzeczem o długości 42 km została oddana do eksploatacji w 1909 roku.
Do 1945 roku należała do Dyrekcji Wschodniej z siedzibą we Frankfurcie nad Odrą.
Stanowiła ona północną odnogę wielotorowej magistrali wschód – zachód.
Toporów obecnie jest tylko stacją przelotową. Według przedwojennych założeń i planów rozwoju kolei na tych terenach, planowany był jako pięciokierunkowy węzeł. Plany z okresu międzywojennego zakładały, że stacja Toporów miała być połączona oddzielną linią z Radnicą, leżącą na trasie Rzepin – Czerwieńsk - Zielona Góra. Oddzielny tor miał prowadzić, do Guben przez Budachów leżącego na odcinku Rzepin – Czerwińsk. Stacja Toporów posiadała czynną wówczas, jednostanowiskową parowozownię i wieżę ciśnień, która z lokomotywownią tworzyła ciekawą całość i wrażenie znaczącej stacji.
Obecnie parowozownia jest niepotrzebnym, popadającym w ruinę zabytkiem, a po zburzonej w 2000 roku wieży ciśnień nie pozostało nic. Stała się jedną z tak licznych ofiar modernizacji linii magistralnych a tutaj potrzeby przesunięcia jej torów. Pociąg rozpoczynając bieg z Toporowa jechał równolegle do linii magistralnej w kierunku wschodnim około 1,5 km od stacji, a później obierając kierunek północny znikał w wąwozie przejeżdżając tunelem pod głównym szlakiem wschód – zachód. Dalej tory prowadziły przez tereny Puszczy Lubuskiej, porośniętej lasami bukowymi, dębowymi, a w większości sosnowymi. Później z okien toczącego się pociągu pokonującego wiele zakrętów, mostów, mostków i przepustów można było podziwiać bogaty krajobraz Pojezierza Łagowskiego i jego niepowtarzalne widoki, utworzone przez polodowcowe pagórki morenowe i otoczone nimi liczne niewielkie jeziora. Jedno z większych jezior rozlewające się w wyżłobieniu rynny polodowcowej w kierunku północ – południe, to jezioro Łagowskie. Na terenie Łagowskiego Parku Krajobrazowego mieści się rezerwat roślinności bagienno - torfowej i rezerwat „Buczyna Łagowska”. W tej oazie piękna stworzonej przez naturę rozbudował się Łagów. W wieku XIII była to osada warowna. Do dziś z murów obronnych zachowały się tylko resztki – Brama Polska z XV w i Brama Marchijska z XVI stulecia. Z XIV - wiecznej wieży zamkowej (zbudowanej przez Templariuszy) roztacza się fascynujący widok na rozlegle piękno charakterystyczne dla tego terenu, przyciągające wielu turystów - szkoda, ze nigdy już nie dojadą tu pociągiem. Stacja Łagów według założeń międzywojennych miała być stacją węzłową. Nie zrealizowane plany zakładały połączenie Łagowa linią kolejową ze Skwierzyną. Linia ta miała przecinać tory z Rzepina do Międzyrzecza w Templewie.
Od stacji Łagów trasa zmienia kierunek niemal pod kątem prostym z północnego na wschodni tak biegnie aż do Gościkowa. Jest bardzo urozmaicona krajobrazowo i technicznie. Pokonując wiele przepustów, grobli, mostów, wzgórz polodowcowych i bagienno – torfowych dolin. Na tym odcinku około 1,5 km od torów, leży osada górnicza Sieniawa, w której na północ od linii kolejowej położone są do dziś eksploatowane złoża węgla brunatnego. Około 15 km przed Międzyrzeczem leży miejscowość i stacja Gościkowo ( przed wojną Paradais, a po roku 1945 - Paradyż). Tuż przed II – wojną światową, według założeń niemieckich z Gościkowa planowano przeprowadzić tor do Świebodzina, które to plany przerwała wojna. Gościkowo o bogatej przeszłości historycznej znane jest z wielu zabytków oraz znajdującego się tu seminarium duchownego.
Przed Gościkowem ze stacji Staropole odgałęział się tor w kierunku północnym do Kurska. Odcinek tych torów zbudowany w okresie międzywojennym zaliczany był do znaczących linii strategicznych, pełnił on jednocześnie rolę bocznicy wojskowej. Obszerne połacie tych terenów aż po granice Międzyrzecza w latach 1930 - 1940 Niemcy zagospodarowali pod kątem obronnym. Wybudowali tu tzw. Międzyrzecki Rejon Umocnień w celu zabezpieczenia swojej granicy wschodniej. Potężne umocnione bunkry i militarne podziemne budowle tworzyły system obronny porównywany do francuskiej Linii Maginota. Pas umocnień fortyfikacyjnych ciągnął się od Kurska przez Kęszycę ( z bocznicą kolejową ), Nietoperek, Kaławę, aż do Boryszyna i jeziora Paklicko. Bieg historii sprawił, że od 1945 roku do 1992 gospodarzem tych terenów była Armia Radziecka. Obecnie opuszczone przez wojska umocnienia stanowią atrakcję turystyczną. We wsi Nietoperek utworzono rezerwat dla nietoperzy, które w podziemnej części umocnień znalazły doskonałe, chłodne i wilgotne miejsce do zimowego snu.
Wyjeżdżając z Gościkowa pociąg zdecydowanie zmieniał kierunek biegu ze wschodniego na północny i od strony południowo - zachodniej łagodnym łukiem dojeżdżał do docelowej, pięciokierunkowej stacji Międzyrzecz.
Po opisywanej linii kolejowej Toporów – Międzyrzecz przetoczyła się niezliczona ilość pociągów osobowych, towarowych i wojskowych. Pociągi według rozkładu jazdy PKP z 1946 roku pokonywały tą trasę o długości 42 km. w czasie 1,5 godziny, natomiast 1987 roku, ostatnim w jej ,,pracowniczym’’ życiu – w 2,5 godziny. Z żalem należy, więc stwierdzić, że eksploatowaną przez 42 lata linię kolejową bezdusznie zjeżdżono. Od dłuższego czasu tradycyjnym, toczącym się po tych torach składem były dwa wagony osobowe ciągnięte przez parowóz serii Tkt 48.
Od 1945 do 1987 roku przemierzały tędy 3 pary pociągów na dobę. Wobec braku remontów torowiska i konserwacji rozjazdów stopniowo popadała w ruinę. Gdy na skutek ciągłej eksploatacji została zniszczona i wymagała uzdrowienia, skazano ją na niebyt. Nie dało się tylko wymazać o niej pamięci. Nasuwa się wniosek, że właśnie w taki sposób PKP nieświadomie sama siebie odstawia na boczny tor do nikąd. Po zawieszeniu przez PKP ruchu osobowego w 1987 roku, ruch towarowy odbywał się jeszcze do 1994 roku. W latach 1993-1994 odcinek linii Toporów – Sieniowa Lubuska liczący 14 km był obsługiwany przez nienależącą do PKP Lubuską Kolej Regionalną a po zamknięciu przez PKP ruchu osobowego, krótko funkcjonowała jeszcze zastępcza komunikacja autobusowa. Pasażerowie nadal chętniej korzystaliby z pociągów, pomimo że wsiadali do coraz bardziej zniszczonych wagonów toczących się z coraz większą trudnością po zniszczonych torach.
Pamięć o ”ciuchci’’ pozostała a ona sama uległa zniszczeniu, chociaż była z żelaza.